Ik mòet met mensen werken
“Van kinds af aan wilde ik al in de zorg werken,” vertelt Yme. Als kind had hij al een zwak voor ouderen en alleenstaanden. Hij zocht deze mensen op maakte graag een praatje, en deed boodschapjes voor hen, of haalde de medicijnen op bij de huisarts.
“In de jaren 80, de jaren van hoge werkloosheid, moest ik tijdens mijn opleiding gehandicaptenzorg al stevig solliciteren. Ik kreeg toen een baan op een kinderdagopvang voor gehandicapte kinderen in Stadskanaal. Omdat we inmiddels zelf ook kinderen hadden vond ik het wel prettig om na een tijdje voor het werk een sprong te maken naar de ouderenzorg. In Veendam was ik waarnemend hoofd zorg en ik kreeg alle kans om heel veel te leren. Deze locatie werd gesloten en toen werd ik EVV’er (EVV=eerst verantwoordelijk verzorgende) in een bejaardentehuis in Musselkanaal.” De locatie in Musselkanaal stond ook op de nominatie om gesloten te worden. Hij heeft nog meegedaan aan demonstraties die de sluiting wilden verhinderen. Met succes. Alleen…, het leidinggeven miste hij. “In 1988 ben ik eerst waarnemend hoofd, later hoofd zorg, geworden van een nieuw te bouwen locatie in Annen. Daarna vanaf 1996 nog in nieuw te bouwen locaties in Eelde en Norg, bij deze locaties stond psychogeriatrische zorg centraal. In 2020 kreeg ik als een van de eerste medewerkers corona en toen ik daar goed van hersteld was, ik was inmiddels 65 jaar, heb ik een punt achter mijn werkzame leven gezet. Samen met Aafke geniet ik van ons pensioen. We wandelen, fietsen en zwemmen veel. Bewegen vind ik heel belangrijk.”
In HHH is Yme een soort supermaatje, een maatje voor de persoonlijke aandacht. Hij heeft een viertal vaste bewoners waar hij individueel mee op stap gaat. Het een op een contact is voor Yme heel belangrijk, met bewegen als speerpunt. “Bijvoorbeeld op de duofiets of een rondje wandelen, maar we maken ook wel eens een ritje met de auto. Tijdens mijn vroegere werk bracht ik bewoners naar het toilet, maar we maakten altijd een extra rondje over de afdeling, zodat we samen in beweging waren.”
Een mooie herinnering heeft hij aan een bewoner afkomstig uit Pekela. “Samen hebben we een dag lang rondgereisd in het gebied van zijn jeugd, een gebied waar ik ook lange tijd heb gewoond. We bezochten de boerderij waar hij altijd heeft gewoond, allerlei straatjes en wegen waar hij warme herinneringen aan had. Ik wist precies waar hij het over had en we hebben samen intens genoten!”
