Op blote voeten in de golven
Pieta droomde er als jong meisje van om naar de kunstacademie te gaan. Maar haar ouders dachten daar anders over. Op de Ulo ontmoette ze Lammert, met wie ze later trouwde. Ze moesten trouwen, vertelt ze met een knipoog, want via zijn werk als politieman kreeg Lammert een woning in Nieuwolda. Niet lang daarna kwamen de kinderen.
“Toen de kinderen op de middelbare school zaten, ben ik gaan werken als receptioniste en telefoniste bij de toenmalige gemeente Winsum,” vertelt ze. “Dat heb ik gedaan zolang mijn gezondheid dat toeliet. In mijn vrije tijd pakte ik het tekenen en schilderen weer op – iets waar ik altijd al blij van werd.”
Pieta haalt haar inspiratie uit alles om haar heen. “Soms zie ik iets op televisie en dan denk ik: ja, dát wil ik maken. Dan pak ik meteen mijn schilderspullen. Ik schilder graag kleurrijke gezichten en mensen, maar ook de natuur heeft een grote plek in mijn werk. Tijdens vakanties met de caravan op Ameland, in Zeeland, Italië of Oostenrijk… de natuur daar raakte me diep. Ik ben op mijn gelukkigst als ik met blote voeten door de zee mag lopen.”
Hoewel Pieta tegenwoordig niet meer zoveel schildert – ze heeft reuma en kreeg door een operatiefout een hersenbeschadiging – blijft ze betrokken. “Lange tijd merkte ik daar weinig van, maar nu ik ouder word, merk ik het steeds meer. Toch kom ik nog altijd met plezier naar het Atelier op vrijdagmiddag.”
Pieta woonde onder andere in Grootegast, Nieuwolda, Ten Boer, Winsum en Leek. “In Winsum zat ik bij een schildersclubje in Eenrum. Mijn werk is op meerdere exposities te zien geweest. En wist je dat mijn tekeningen ook in schoolboeken hebben gestaan? In van die kopieermappen van Wolters Noordhoff, uit de vorige eeuw,” zegt ze met een trotse glimlach. “Ik ben dan wel nooit naar de kunstacademie gegaan, maar dat heeft me nooit tegengehouden om mijn creativiteit te uiten.”
